Hamingjan er ekki ódýr

Ég var að velta fyrir mér í nótt hvort ég væri kannski manneskja sem vildi ekki endilega vera hamingjusöm.

Nú eru allir búnir að ákveða það að það eina sem við leitum að í lífinu er hamingjan. Að það sé okkar hinsta markmið, að verða hamingjusöm. Þetta hafa margir talað um, bæði heimspekingar og allir hinir. Þetta er hið eina heilaga viðmið mannsins.

Ég fór hinsvegar að hugsa: En ef það er ekki svoleiðis með alla? Hvað ef maður hefur aðrar skilgreiningar hjá sjálfum sér.

Ég hef til dæmis alltaf komið í veg fyrir það með einhverjum hætti, litlum aðgerðum og hugsunum, að ég sé fullkomlega hamingjusöm.

Eins og í nótt, þá fór ég að velta fyrir mér af hverju mér fyndist ég aldrei hafa nægan tíma. Ég er ekki orðin 24 ára, samt finnst mér að tíminn sé að hlaupa frá mér og ég hafi ekki gert nóg við hann nú þegar. Samt er ég að klára mastersnám, búin að fá mér kærasta, búin að búa til mína eigin hljómsveit og gera nákvæmlega það sem ég ætlaði mér í sem flestu. Samt er það hreint út sagt ekki nóg.

Ég ætlaði helst að vera búin að gera nokkra geisladiska með mínu eigin efni, vinna að hinu og þessu í lista- og menningarmálum, sjá fleiri sýningar og kynnast meira af fólki, ferðast meira og búa í Evrópu í allavega eitt ár...

...já ég ætlaði sennilega að vera búin að sigra heimin. Helst áður en ég fæddist. Af því að mér líður eins og ég sé svo gömul. Þó að það standi ekki á tölum og afrekin séu ágæt í orðum...

þá er það einfaldlega ekki nóg til þess
að ég verði hamingjusöm.