Áramótakveðja

Nú kemur árlegur annáll sem er þó sérstaklega skrifaður fyrir mig sjálfa seinna meir. Einskonar verkefni sem ég ætla að líta á þegar ég verð orðin hundgömul. Þá verður hugsanlega áhugavert að skoða hvernig lífið þróaðist ár frá ári. Þess vegna er bloggið í algjöru hlutverki dagbókar í þetta skiptið.

janúar
Ég byrjaði síðustu önnina í listfræðinni ásamt því að klára að skrifa lokaritgerðina. Annað furðulegt kom líka upp á þar sem ég þurfti að skila Frímanni, nýja gítarnum mínum vegna þess að Jakob Frímann vildi fá hann aftur. Ég fór einnig á Janis Joplin tribute tónleika á Organ og fékk blöðrubólgu eina ferðina enn. Fór á árshátíð á veitingarstaðnum Silfur (gamla Hótel Borg) með Friðjóni og vinnunni hans undir lok mánaðarins og borðaði þar ofsalega góðan og dýran mat.

Febrúar
Allt var komið á fullt í skólanum. Fyrsta lokaprófið var 6. febrúar. Hef aldrei tekið lokapróf svo snemma á önn áður en svona voru örnámskeið upp sett alla önnina. Ég tók einnig áfanga úr þjóðfræði/mannfræði sem þýddi töluvert nýjar áherslur í námsefni. Efnismenning; hlutirnir, líkaminn, heimilið. Svo fékk ég myndavélina mína úr viðgerð eftir að hún hafði fengið í sig Borgarfjarðarsandinn sumarið áður.

Mars
Í mars var Norðurljósablúshátíðin á Höfn í þriðja skiptið haldin. Ég var í fyrsta skiptið með heila tónleika ásamt hljómsveitinni sem við stofnuðum jólin á undan. Tónleikarnir okkar voru á Hótelinu og spiluðu pabbi, Bjartmar, Eymundur og Heiðar undir. Þeir heppnuðust vonum framar og var hátíðin í alla staði skemmtileg.
Í lok mánaðarins fór ég aftur heim á Höfn til þess að skrifa lokaritgerðina mína um Svavar Guðnason í ró og næði. Ég var að koma inn á innblástur náttúrunnar svo að það hafði mikið að segja að vera í rétta umhverfinu, til þess að skilja viðfangsefnið betur. Ég fór á Eskifjörð á páskaball en að mestu leyti var annars afslöppun í páskafríinu.

Apríl
Ég var að farast úr stressi vegna lokaritgerðarskila. Fór líka í leikhús á Gítarleikarana. Annars var ég mest að farast úr stressi. Þegar ég í þann mund að skila fór ég líka heim á Höfn að æfa fyrir Hammondhátíð á Djúpavogi. Svo að já - mikið stress. Lenti svo um miðjan mánuð í hræðilegu slysi þegar ég datt í stiga. Það kom mikið mar neðst og þvert yfir bakið og hafði þetta ekki aðeins í för með sér líkamlega þrautargöngu heldur einnig andlega þar sem útihlaupin stoppuðu að mestu næstu 5-6 vikurnar.

Maí
Á sama föstudeginum og ég skilaði lokaritgerðinni, 2. maí, vaknaði ég á Djúpavogi í fallegu hótelherbergi á Hótel Framtíð. Kvöldið á undan höfðum við í Rökkurbandinu flutt efni okkar á tónleikum á Hammondhátíðinni. Kvöldið var frábært í alla staði og við fengum ágætis dóma. Valdís fór síðan með ritgerðina mína í póst á föstudeginum. Þessir dagar einkenndust af "allt á sama tíma" stemningu. Á laugardeginum fórum ég og Friðjón upp í bústað hjá Melkorku og Gunna og svo á Djúpavog á Stórsveit Samma. Eftirminnilegt var það enda alltaf kósý að vera í sumarbústað yfir nótt.
Síðan flutti ég frá Eggertsgötunni upp í Árbæ og réttu eftir það fór ég aftur heim til að byrja vinnuna, þriðja sumarið í röð í Sparisjóði Hornafjarðar. Valdís útskrifaðist úr FAS 24. maí og gerði sér lítið fyrir og dúxaði. Var ég ótrúlega stolt af henni

Júní
Ég fór og eyddi sjómannadagshelginni á Eskifirði. Þar var margt um manninn og þótti mér sérstaklega vænt um að hitta Sögu Lind og Leu Sól og eyða með þeim smá tíma. Það var fallegt veður fyrir austan og jafnvel þó svo að ákveðið atvik (ekki tengt dúllunum mínum) hafi sett strik í reikninginn, var það ákveðinn styrkur eftir á. Það er hægt að taka erfiðu atvikin og færa þau sér í vil seinna meir og það gerði ég í þessu tilfelli.
14. júní útskrifaðist ég sem listfræðingur úr Háskóla Íslands. Ég fór í bæinn á miðvikudeginum og reddaði hinu og þessu fyrir veisluna með mömmu og pabba. Friðjón kom á fimmtudeginum og amma hafði meira að segja skellt sér líka. Svo var veislan á laugardeginum heima hjá Valda bróðir mömmu, þau voru ótrúlega vingjarnleg að lána mér húsið og aðstöðuna til veisluhalda. Ég hef aldrei á ævi minni séð eins margar fallegar gjafir og ég fékk þennan dag ... yndislegur dagur sem verður lengi í minnum hafður.
Tónleikarnir með Larry Carlton þann 25. á Jasshátíð Egilsstaða voru líka meiriháttar upplifun, vorum ég og pabbi á einu máli um að þeir hefðu verið einir bestu sem við höfðum séð.

Júlí
Mánuðurinn byrjaði á tónleikum hjá Rökkurbandinu í Pakkhúsinu, miðvikudeginum fyrir Hátíð á Höfn. Þessir tónleikar voru eftirminnilegir fyrir það helst hvað mættu fáir, en góðir gestir engu að síður. Svo kom reyndar stór hópur fólks undir lokin og voru allir í stuði. Góð æfing og skemmtun fyrir hljómsveitarmeðlimi þrátt fyrir allt. Annars var Humarhátíðin aftur með rólegu móti þetta árið, rétt eins og árið áður. Friðjón kom og við grilluðum, löbbuðum um bæinn, fórum á sýningar, fórum í Pakkhúsið.
Helgina frá 19. júlí var ég uppi í lóni í sólbaði með Friðjóni sem kom að austan. Við höfðum það svo gott í letinni að liggja í sólbaði að ég held að ég hafi sjaldan endst eins lengi. Seinni hluta þessa mánaðar fór ég svo austur á Borgarfjörð Eystri á Bræðslutónleikana. Gott veður stóð upp úr, algjör steikjandi hiti allan tímann. Tónleikarnir voru góðir og fannst mér Eivör framúrskarandi ásamt því að Dísa var góð. Einnig var skemmtileg sundferð í litlu stöðuvatni á sunnudeginum eftirminnileg. Þrátt fyrir mikla sól síðustu helgar þá var ég ekkert orðin brún.

Ágúst
Það rann upp fyrir mér að ég var að fara í mastersnám sem ég hafði gengið frá og borgað í júní. Því fylgdi örlítill spenningur og smá ótti eins og með allar breytingar í lífinu. Í ágúst gerðist líka merkilegur viðburður: Rósenberg opnaði á ný í nýju húsnæði. Ég var orðin mjög spennt að komast í bæinn og prófa nýja staðinn.

September
Rósen stóð fyrir sínu og meira en það. Allt sama fólkið, sama starfsfólkið, sömu húsgögn, sama tónlistin, sama stemningin, sami andinn. Ég var vel sátt að vera komin aftur í miðju menningarlífsins. Einnig hafði ég mikið að gera og í fyrsta skipti þurfti ég að vakna kl 7 á morgnanna og fara í langar strætóferðir. Þetta hafði alltaf verið svo ljúft á Eggertsgötunni að labba af stað "korterí tíma", Árbæjarlífið var semsagt krefjandi á nýjan hátt. Alls ekki eins erfitt og ég bjóst við. Valdís flaug til Króatíu og ég hljóp í Elliðárdalnum í miklum mæli.
Fór í lok mánaðarins til Hornafjarðar og horfði á pabba keppa í öldungamóti í frjálsum. Svo var jarðaför hjá Gunnu systir ömmu á sunnudeginum. Mjög falleg athöfn í Hafnarkirkju með ljúfri tónlist.

Október
ég og Friðjón skelltum okkur á Bítlasýninguna á Höfn fyrstu helgina í október þar sem okkur áskotnuðust miðar á frumsýninguna alveg óvænt. Svo skall kreppan fyrir alvöru á okkur öll, þó svo að ég væri ekki farin að finna fyrir neinum breytingum. Mugison tónleikarnir í tjaldinu á Októberbfest stóðu upp úr.
Ég fékk það á hreint að ég væri að fara að flytja í miðbæinn, í Skuggahverfið. Skilaði fyrsta stóra verkefninu í mastersnáminu og var gríðarlega stolt af mér. Var á fullu við að pakka niður og pakkaði niður inn í nóvember.

Nóvember
Vorum komin í nýju íbúðina 5. nóvember eftir erfiða flutninga þar sem allt gekk á afturfótunum á tímabili. Obama varð forseti Bandaríkjanna en við vorum á fullu að skúra veggina í íbúðinni til þess að ná reykingarlyktinni út úr henni.
Fór á tónleika með KK á Rósen með mömmu og pabba og bíó í Regnbogann. Var alveg að fíla að búa í miðbænum. Flutti erindi á ráðstefnu um Svavar Guðnason um miðjan mánuð og tókst furðu vel upp miðað við sviðsskrekkinn sem stundum lætur sjá sig. Allir fóru að mótmæla og ég og Friðjón mótmæltum í fyrsta skipti á Austurvelli. Voru samt ekki alveg viss hverju.
Gerði heilan slatta í skólanum lok nóvember og meðal annars lærði að klippa og gera heimildarmynd í fyrsta skipti. Þó svo að myndin hafi ekki verið nema 10 mínótur á endanum þá var þetta ágætis æfing.

Desember
Opnuðum sýningu í Árbæjarsafni þar sem við sýndum stól og borð úr vinnustofu Finns Jónssonar listmálara. Ég var mjög ánægð með afraksturinn á mínu “horni” í sýningunni en ég og vinnufélagi minn, Vigdís Gígja, reyndum að endurskapa stemninguna í vinnustofu listmálarans. Fór fljótlega til Hornafjarðar eftir sýningarhelgina og æfði með hljómsveitinni. Héldum svo tónleika á kaffihorninu 18. desember í gríðarlegri stemningu. Var virkilega ánægð með það hversu margir mættu.
Svo var brunað til Reykjavíkur að sækja Valdísi á Keflavíkurflugvöll. Helgin var notuð allskonar jólastúss, ásamt því að halda jólaglögg partý og fara út að borða á Ítalíu með Friðjóni í tilefni afmælisins. Það var virkilega notalegt og maturinn góður. Ég og Valdís keyrðum síðan heim á afmælisdeginum í fljúgandi hálku.
Svo tóku við vinnudagar í bankanum, jólin með öllu tilheyrandi, 2. í jólum ball á Egilsstöðum og almenn leti með Friðjóni ásamt smá vinnu í bland. Hefur verið mjög gott að hafa ekki leiðst eina einustu mínútu þessi jólin, reyndar bara í langan tíma hefur verið virkilega gott og mikið að gera.

Ég fer því bjartsýn inn í nýtt ár, þrátt fyrir þá erfiðu tíma sem allir tala um að séu framundan. Ég held jafnframt áfram með mottóið: Góðir hlutir gerast hægt. Vona um leið að ég eigi eftir jafnt og þétt að gera skemmtilegri og betri hluti, í tónlist og starfi.

Um leið vona ég að árið 2009 verði ykkur heillavænlegt og þakka fyrir samverustundirnar á árinu 2008.

Nýárskveðjur til ykkra allra

Hulda Rós

Þorláksmessa

Þorláksmessan er runnin upp.

Að venju borða ég ekki skötu. Það hefur aldrei verið hefð á mínu heimili heldur í seinni tíð höfum við fengið okkur þorláksmessu-pítsu. Eins sorglega vestrænt og það hljómar er það samt dagsatt. Örfá skipti höfum við haft saltfisk eða siginn fisk og það finnst mér algjört æði. Skötuna er ég hinsvegar ekki búin að læra að meta og mun sennilega seint gera. Allavega tekur því ekki upp úr þessu. Ekki frekar en að ég borði bjúgu eða þorramat.

Það er merkilegt hvað jólin eru mikil matarhátíð. Sérstaklega í ljósi þess að Íslendingar reyna eftir bestu getu að grenna sig fyrir jólin. Þá er markaðsetningin á fullu og allir sjá fyrir sér að vera grannir á jólamyndunum. Semsagt nær útlitsdýrkunin hámarki hjá ákveðnum hópi. Aukakílóin sem þeir losnuðu við í nóvember og desember, koma svo aftur aðeins á 3-4 dögum ef vel er tekið á því. Þar sem markaðsetning matvöruverslana tekur yfirhöndina rétt fyrir jól og fólk getur ekki hugsað sér að missa af hinum ýmsu kræsingum sem eru nauðsynlegar yfir hátíðarnar. Þó það hafi varla tíma til að borða helminginn.


Ég ætla hinsvegar að reyna að vera bara hógvær og allavega ekki hakka í mig konfekt eða annað jukk. Enda ekki svo mikil sykurmanneskja þessa dagana. Meira fyrir heilbrigðið og engar öfgapælingar, takk. Ég var nefnilega að velta fyrir mér þeirri staðreynd um daginn að jólin eru vafalaust tækifæri til alls konar ýktra athafna. Sem maður ætti eftir bestu getu að sniðganga. Halda sig í hófi, í hverju sem það er.

Vinna, pakka, baka, syngja

Ég fékk smá vinnu um jólin. Í bankanum hérna heima, uppáhalds vinnustaðnum mínum. kannski sérstakt að fá vinnu í banka í kreppuástandi en fyrirtækin þurfa nú að sinna daglegri starfsemi rétt eins og áður. Ég er allavega himinlifandi að hafa fengið þessa örfáu daga til að vinna aðeins og komast úr skólagírnum. - Og nei, ég kann ekki að slappa af, enda tímasóun.

Það er samt frekar skrítið að vinna í banka núna. Án þess að ég fari út í það mikið nánar. Það er allt eins í daglegum störfum, það er ekki málið, samt er eins og það sé hellingur sem maður bara má ekki gera. Eins og allir vita þá er allt svo undarlegt með erlendu viðskiptin í dag.

Manni líður pínulítið eins og hnattvæðingin hafi tekið risastórt skref afturábak. Nútímasamfélagið, Íslendingar sem voru heimshornaflakkarar, Ísland sem heimsmenningarland, er nú aftur orðið innilokað og króað út í norðursjó.

Svo er Rökkurbandið að fara að spila í kvöld á Kaffihorninu. Við höfum ekkert æft vegna tímaleysis svo að það verður fróðlegt. Hugsa að það verði skemmtilegt þó svo að ég eigi erfitt með að stíga alveg óæfð upp á svið. Vil alltaf hafa allt á hreinu. Reyndar höfum ég og pabbi rennt yfir allt í rólegheitum, hver veit nema það dugi. Það er frítt inn og engin ástæða til að kíkja ekki við og sjá herlegheitin.

Svo ótrúlega spennt fyrir helginni sem nálgast óðfluga. Reykjavík á morgun. Er að fara að ná í Valdísi á Keflavíkurflugvöll. Ekki nóg með það að ég sé að sjá systu eftir nokkra mánuða fjarveru, heldur er ég líka að fara að hitta Friðjón minn og halda smá afmælisvinaboð á laugardagskvöld. Þar sem allir nánustu og bestu mæta.

Byrjum á kaffihornsdjamminu í kvöld. Síðan flugið á morgun. Síðan heldur jólaundirbúningurinn áfram. Svo eftir allt stressið verður náttbuxnadagurinn haldinn heilagur og hvíldin vel þegin á jóladag og 2. í jólum.

9 dagar til jóla

Nú eru 9 dagar í það að ég setjist niður með fjölskyldunni, borði jólamatinn og opni jólapakkana. Horfi svo á tónleika hvítasunnukirkjunnar á RÚV og kíki jafnvel í messu. Svona af því að ég og pabbi höfum á annað borð tekið upp þann sið síðustu fáu árin.

Hugtakið "hversdagsleiki" öðlast nefnilega nýja merkingu á jólunum. Því að þá hefur maður í raun mikið af frítíma og lítið af hversdagsleika. Eða þá að algjörlega nýr hversdagsleiki verður til. Svona þar sem maður sér sig knúinn til þess að slappa af. Láta öll verkefnin svífa stjórnlaust um í kæruleysishólfinu.

Maður vill líka alltaf vera að gera eitthvað skemmtilegt. Þess vegna eru sumir alltaf að djamma. Sumir alltaf úti að hlaupa. Sumir horfa á sjónvarpið allan sólarhringinn. Sumir borða yfir sig. Allir eru að leitast eftir því að njóta jólanna út í ystu æsar og helst taka nógu margar myndir í leiðinni til þess að sýna svo öllum og muna - hvað þeir nutu jólanna.

Hjá mér renna þó jólin á minni stuttu ævi öll saman í eina samfellda atburðarrás. Það breytist ekkert nema aldur fjölskyldumeðlima. Nema að einn hundur bættist í hópinn síðustu 2 jól. Alltaf er hægt að treysta á það að jólin eru frábær tími.

og reyndar... langt í frá hversdagslegur.

Frostharka

Frostið ætlar engan endir að taka. Ég ætlaði að fara á stutt labb áðan en það endaði sem örfá spor um hverfið. Svo mikill var kuldinn að ég hélt að ég kæmist ekki heim.

Það vita nú nokkrir að ef mér verður kalt, þá ER mér kalt í nokkra klukkutíma. Líka eftir að ég er komin inn. Mér er alltaf kalt á löppunum og nefið á mér vanalega frosið. Svo ekki sé minnst á bláu varirnar sem koma jafnt á sumrin og veturnar, hvernær sem einhver hrollkuldi gerir vart við sig. Friðjón segir reglulega að ég hljóti að vera með fætur frá Össuri, vegna þess hversu kaldir og líflausir þeir eru þegar ég hita mér á hans sjóðheitu fótum. Því það tekur stundum dágóðan tíma áður en þær ná venjulegum líkamshita.

Hvort þetta hafi eitthvað með það að gera að ég er vanalega með 36 stiga hita alla daga veit ég ekki. Hvort það renni varla í mér blóðið veit ég ekki eða kannski er það bara svona kalt. Kannski er ég bara svona köld manneskja, róleg og yfirveguð. Hver veit? Það vantar allavega allan blóðhita í mig, svona allavega ef þannig er á það litið.

Ég veit ekki hvort ég þori út á morgun. Þá er nefnilega spáð 8 stiga frosti takk fyrir. Þá verður gott að kveikja á kertum og gera enn fleiri jólakort. Baka kökur. Kannski æfa með hljómsveitinni. Gera svo margt...annað en að fara út í frostið.

Alltaf gott að ferðast

Það er allt svo þægilegt á Hornafirði. Ég hef reyndar sagt það nokkrum sinnum áður hugsa ég. Ég fer alltaf í svo listrænt skap úti á landi. Ekkert skrítið að listamenn tali um það hvernig náttúran og hreint loft virki á það. Það er eitthvað sem breytist í huganum þegar maður skiptir um umhverfi. Fer í rólegheitin. Kannski er það tilbreytingin, ég skal ekki segja.

Janis litla er alltaf jafn sæt og vanalega. Kúrir hjá manni á kvöldin. Talandi um hunda þá eru þeir einnig mjög góðir fyrir sálina. Það er ekki eðlilegt hvað þeir hafa róandi áhrif.

Hulda Rós ofur-afslappaða kveður að sinni.

Það var líka afslappandi á Eskifirði í fyrra